Rozdział 15:

Zdjęła buty, gdy usłyszała radosny głos ośmioletniego brata. Chłopiec energicznie opowiadał o tym, co spotkało go w Korei Południowej. Rzucał pojedynczymi słowami w języku azjatyckiego kraju. Larissa poczuła, jak serce ciśnie jej się do gardła, gotowe wyskoczyć w każdym momencie. Zacisnęła dłonie i niepewnie przekroczyła próg pokoju. Uniosła błękitne oczy, spoglądając wprost na kobietę siedzącą naprzeciwko. Rozpromieniona przytulała syna, jakby właśnie przyjechała po wakacjach. Delikatny makijaż, starannie upięte rude włosy i czyste, eleganckie ubrania. Ciepła kremowa sukienka i czarne rajtuzy.

To nie była prawdziwa Lisette. Nie ta, którą znała i zamieniła ich życie w piekło.

Lissa wiedziała, że o to jej właśnie chodziło. Stworzenie pozorów, by wyjść na dobrą matkę, podczas gdy cała wina zostanie zrzucona na nią. Szczęśliwy Tyler jej to ułatwiał, ale szatynka nie mogła go za to winić. Miał dopiero osiem lat i nie wszystko rozumiał.

– Li! Mama wróciła! – krzyknął Tyler na jej widok i podbiegł z rozwartymi ramionami. – Przepraszam za to, gdy mówiłem, że kłamiesz. Mówiłaś prawdę. Mama tu jest.

Siedemnastolatka pogłaskała chłopca po jasnych włosach, nie spuszczając wzroku z zielonych tęczówek kobiety. Mogła sobie udawać idealną panią domu, ale jej nie nabierze. Znała ją zdecydowanie zbyt dobrze, by uwierzyć w nagłą przemianę.

– Lisso, kochanie – Lisette podniosła się z podłogi i objęła córkę, jak gdyby nigdy nic. Odsunęła ją na szerokość ramion i patrzyła nań z uśmiechem. – Tak bardzo tęskniłam. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że nic wam nie jest. Odchodziłam od zmysłów, myślałam, że zwariuje…

– Przez narkotyki, czy alkohol? Albo brak pieniędzy? – rzuciła szorstko nastolatka, z nienawiścią spoglądając w oczy rodzicielki.

– Larisso! Do matki odnosi się z szacunkiem! – głos zabrał Daesung, który stanął po stronie dawnej narzeczonej. Szatynka z oszołomieniem patrzyła, jak zostaje sama na polu bitwy. Całkowicie bezradna. W oczach ojca dostrzegła gniew przeplatany z rozczarowaniem. Uwierzył Lisette, cokolwiek mu powiedziała. Znów zawróciła mu głowie, by nie wyjść na złą matkę. Chińczyk ujął szczupłą dłoń kobiety, najwyraźniej chcąc dodać jej otuchy, po czym zmroził siedemnastolatkę spojrzeniem. – Rozumiem okres dojrzewania, ale ucieczka do innego kraju, fałszywe paszporty i uprowadzanie dziecka to już za wiele! Myślałem, że jesteś rozsądną dziewczyną. Chciałem dać ci szansę, ale ty mnie okłamałaś. Kłamałaś przez cały czas…

– To nieprawda!

– Twoja mama o wszystkim mi opowiedziała. O twoich problemach w szkole, wagarowaniu i ćpaniu – kontynuował surowym tonem, zupełnie nie wierząc w słowa córki. – Wmawiałaś, że to ona ma problem, a to ty potrzebujesz pomocy! Powinnaś docenić, że masz matkę, która się o ciebie troszczy i chce pomóc, a nie zwalać mi się na głowę!

Lanfang poczuła, jak po bladych policzkach spłynęły łzy. Nie mogła uwierzyć, że usłyszała takie słowa od mężczyzny, który wychowywał ją przez ten krótki okres czasu. Robiła wszystko, by był z niej dumny i nie odsyłał jej do Anglii, a on tak łatwo uwierzył Lisette. Chłonął każde jej słowo, jak kwiat spragniony wody. Ufał, choć sam został oszukany. Mówił tak, jakby nigdy nie chciał poznać własnej córki. Jakby jej obecność była dla niego problemem.

Nie chciał jej. Dlatego zadzwonił po Lisette. Pragnął pozbyć się kłopotu.

– Czy naprawdę myślisz, że ryzykowałabym tak wiele, by tutaj przyjechać, tylko dlatego, że miałam taki kaprys? – spytała z niedowierzaniem, gniewnie ocierając łzy. – Wydałam wszystkie pieniądze, które przed nią chowałam, a oszczędzałam na studia – wskazała na rudą kobietę i znów spojrzała na Azjatę. Jego twarz była nieugięta. – Nie chciałam, by Tyler miał takie dzieciństwo, jak ja! Myślałam, że nam pomożesz, ale okazałeś się łajdakiem! Nic cię nie obchodzę. Ani jako córka, ani jako człowiek. Dlatego oddajesz mnie w ręce tej narkomanki.

Poczuła silne uderzenie, które odrzuciło ją w tył. Momentalnie złapała się za palący policzek i oszołomiona spojrzała na rodziców. Była pewna, że to Lisette ją uderzyła, ale ona stała równie zaskoczona, nie wiedząc, co robić. To Daesung ją uderzył.

– Wujku, nie bij Lissy! – krzyknął przerażony ośmiolatek, podbiegając do siostry i wtulając się do jej nóg. – Kocham moją siostrę i nie chcę, byś ją krzywdził! Ona jest dobra. Lepsza od mamy. I kocha mnie bardziej, niż ona.

Tyler zaczął pociągać nosem i wyrywał się, gdy Lisette próbowała go odciągnąć. Ostatecznie Daesung szarpnął nim w stronę łazienki i zamknął jak jakiegoś więźnia. Ośmiolatek krzyczał, waląc w drzwi, jednak to nic nie pomogło.

– Cholera, tego już za wiele – stwierdziła szorstko Lisette i zerknęła w stronę długich firan, z których wyłoniła się męska sylwetka.

Kai.

Larissa już miała się odezwać, gdy matka zakryła jej usta i z całej siły powstrzymała przed ucieczką. Zdezorientowany Daesung spojrzał na nią i nagle opadł na podłogę, zwijając się z bólu. Szatynka dostrzegła krew i nóż w rękach zadowolonego Koreańczyka. Próbowała krzyczeć, ale dłoń matki efektownie ją zagłuszyła. Z jej przerażonych oczu zaczęły spływać łzy. Wyszarpała się z uścisku rodzicielki i rzuciła się na nożownika, jednak ten brutalnie odrzucił ją w tył. Uderzyła głową o ścianę i osunęła się na ziemię.

Daesung próbował przeturlać się w ich stronę, ale Kai ponownie wbił nóż w jego plecy.

Raz.

Drugi.

Trzeci.

Lanfang zamknęła oczy, nie potrafiąc patrzeć, jak ten obrzydliwy typ morduje jej ojca. Na ziemi było mnóstwo krwi. Strach paraliżował jej ciało i nie pozwalał na jakikolwiek ruch. Wsłuchiwała się w śmiech rodzicielki, który brzmiał jak u szaleńca. Rzuciła córkę w stronę Kaia, a ten przeciął nożem jej bluzkę i z satysfakcją patrzył na zaokrąglone piersi.

– Zrób z nią co chcesz, ale nie może wyjść z tego cało – odparła obojętnie Lisette i skierowała się w stronę łazienki, gdzie znajdował się jej młodszy syn. – Zamknijcie się w pokoju. Wyprowadzę Tylera i wsiądziemy do samochodu. Masz dwadzieścia minut, Kai. Udanej zabawy.

– Będzie udana, gdy już z tobą skończę, malutka – odparł, gładząc zakrwawionym nożem policzek przerażonej nastolatki. Po chwili zakrył jej usta i skierował w stronę jednego z pokoi.

Rzucił ją na materac, rozerwał stanik i brutalnie zaczął całować piersi.

Larissa już nie krzyczała, pozbawiona wszelakich sił. Przerażona tym, co przed chwilą ujrzała. Przed oczami miała śmierć ojca. Jego ostatnie brutalnie skierowane w jej stronę słowa. Nie żył. Wszystko przez to, że szukała u niego pomocy.

Teraz i ona została skazana na śmierć. Przez własną matkę.

Nichkhun z uśmiechem podziękował publiczności za przybycie i zszedł z resztą zespołu ze sceny. Zgodnie z życzeniem Ariadny - zadedykował jej jedną piosenkę, jednak nie śpiewał jej z myślą o niej. Cały czas przed oczami miał uśmiechniętą twarz Larissy, której nie dostrzegł pośród tłumu. Martwiło go to. Bał się, że matka od razu zabrała ją do Anglii i nie pozwoliła, by pożegnała się z przyjaciółmi.

Zerknął w stronę przybitego Kibuma i już miał podejść, gdy zatrzymał go Jonghyun.

– Wiesz co się stało z Li? Obiecywała, że przyjdzie, a nigdzie jej nie widzę.

– Bo jej nigdzie nie ma – odparła Soonkyu, przechodząc obok Taemina. Miała zmartwioną minę, tak samo, jak pozostali.

Nick wzruszył niepewnie ramionami, dostrzegając niepokój na twarzy Kima. Sunny, Tae i Jjong również zwrócili na to uwagę i zaczęli przyglądać mu się z zainteresowaniem.

– Key, wszystko…

– To moja wina! – przerwał szatyn, odrzucając dłoń Taemina. – Dowiedziałem się, że Lissa jest w Korei nielegalnie. Jej matka naprawdę żyje, a Daesung to nie jej wujek, a ojciec – kontynuował załamany, krążąc wokół własnej osi. – Powiedziałem o tym Arii, bo myślałem, że mogę jej ufać. A ona wykorzystała to, by szantażować Nicka. To wszystko moja wina!

Xiah przez moment miał ochotę rzucić się na przyjaciela z pięściami, jednak zdołał się powstrzymać. Zacisnął dłonie w pięści, odłożył gitarę i szarpnął szatynem za rękaw szarej bluzy.

– Idziesz ze mną. Matka Li przyjechała i mam co do tego złe przeczucia – odparł stanowczo, a Key posłusznie przytaknął. Nick odwrócił się do oszołomionej trójki pozostałych przyjaciół i dodał: – Wszystko wyjaśnię wam później. Albo Li to zrobi, jeśli jeszcze nie wyjechała. Wracajcie do domów i powiedzcie tej przeklętej Arii, że ten jednodniowy związek właśnie się skończył.

Nie czekając na jakąkolwiek reakcję, pociągnął Kibuma w stronę wyjścia. Uśmiechał się do fanów, jednak nie zatrzymał się ani razu, choć próbowali kilkakrotnie prosić o autografy. Na zewnątrz zapadł już zmierzch, a na niebie pojawiło się miliard maleńkich gwiazd. Spojrzał na nie pochmurnie, mając nadzieję, iż Daesung pozwoli mu zobaczyć się z Lissą. Jeśli znajdowała się jeszcze w jego domu - pragnął się z nią przynajmniej pożegnać. I wyjaśnić, że nie był kolejną osobą, która wbiła jej nóż w serce. Naprawdę mu na niej zależało. Chciał, by to wiedziała.

– Przepraszam. Naprawdę nie chciałem, by tak wyszło…

– Zamknij się, Key – rzucił szorstko Xiah, przechodząc przez ulicę. – Popełniłeś błąd, ale może uda ci się go naprawić.

Po około piętnastu minutach znaleźli się naprzeciw domku Daesunga. W środku paliły się wszystkie świata, a duże okno było uchylone. Nichkhun zmarszczył brwi i niepewnie podszedł do drzwi. Zapukał kilkakrotnie, jednak nikt się nie odezwał. Czyżby spali? Ale w takim razie skąd te zapalone światła?

– Zajrzę do pokoju Li – zaoferował Key i ruszył w stronę uchylonego okna.

Nick przytaknął i ponownie zastukał. Zaczynał myśleć, że rodzina po prostu chce pozbyć sama i nie życzy sobie natarczywych gości. Jednak jakoś mało go to obchodziło.

– Nick… Nick… NICK!

Przerażony krzyk Kibuma sprawił, że chłopak pobiegł w stronę rówieśnika. Ten zaczął szarpać go za bluzę z oczami wielkości pięciozłotówki. Jęczał coś, czego nie dało się zrozumieć, aż w końcu wskazał okno i drżącymi rękami wyjął z kieszeni komórkę. Wystukał jakiś numer i czekał na sygnał, a z jego czekoladowych oczu zaczęły spływać łzy.

Xiah zdezorientowany wspiął się na pojedynczej cegle i wejrzał do środka. Jasne światło przez chwilę nie pozwalało mu niczego zobaczyć, jednak chwilę później zrozumiał przerażenie w oczach Kima. W pokoju Larissy było mnóstwo krwi. Bez zastanowienia podskoczył i wślizgnął się do środka. Oszołomiony rozejrzał się po pomieszczeniu. Zatrzymał się przy materacu, gdzie dostrzegł pozbawioną życia twarz siedemnastoletniej Angielki. Wyglądała jakby spała. Przeraźliwie blada, całkowicie nieruchoma.

Opadł obok nastolatki, ze łzami przyglądając się przymkniętym powiekom. Dookoła Larissy było mnóstwo krwi. Koc, w który została okryta przemókł krwistoczerwoną cieczą.

– Obudź się – poprosił, delikatnie szturchając ramiona Lanfang. Żadnej reakcji. – Spójrz na mnie. Lissa, proszę! – krzyknął załamany, wtulając twarz szatynki do ramienia. Nie zwrócił uwagi na to, że była naga. Kołysał nią, mając nadzieję, że zaraz spojrzy na niego tymi wielkimi, niebieskimi oczami i zacznie gonić po pokoju, krzycząc, iż nie powinien do niego wchodzić.

Ale żadna z tych rzeczy się nie wydarzyła.

Larissa nie żyła.

 

***

Tragicznie, wiem. Wybaczcie. Epilog dodam w czwartek.