Rozdział 14:

Gruba książka z matematyki runęła z hukiem na szkolny korytarz. Wokół rozległo się echo, a czekoladowe oczy siedemnastoletniej Arii Lawson z satysfakcją patrzyły na rówieśnika o kruczoczarnych włosach i przystojnych rysach twarzy. Chociaż jego usta wykrzywiały się teraz w brzydkim grymasie, a czarne niczym bezgwiezdna noc patrzyły z nienawiścią dla Ariadny wciąż był niesamowicie atrakcyjny. Nawet jeśli cała jego niechęć została skierowana w jej stronę.

Brunetka stała oparta o jedną z zielonych szafek i posyłała Koreańczykowi najpiękniejszy uśmiech, na jaki było ją stać. Zachowywała się tak, jakby właśnie nie próbowała użyć szantażu do osiągnięcia celu.

– To jak? Wolisz, by każdy dowiedział się o tym, że Larissa Lanfang przebywa w Korei nielegalnie, uciekła od matki i policja powinna jak najszybciej zająć się tą sprawą, czy zostajesz moim chłopakiem? Wybór jest prosty, oppa*.

Nichkhun podniósł wcześniej upuszczoną książkę i wrzucił ją z powrotem do uchylonej szafki, po czym zatrzasnął ją z hukiem. Patrzył na brunetkę, a w jego głowie od razu pojawiała się myśl: „A nie mówiłem?”. Od samego początku wiedział, że ktoś taki, jak Lawson nigdy się nie zmieni. Od samego początku szukała haczyka na Li, a gdy już go znalazła, postanowiła go wykorzystać.

– Nie wiem kto nagadał ci takich bzdur, ale sądzę, że masz urojenia – stwierdził niby obojętnie, mając nadzieję, że dziewczyna się nabierze.

– Bzdur? A to nie dziś przyjeżdża rzekomo martwa matka tych uciekinierów? – Aria pstryknęła palcami, jakby przypomniała sobie coś drogocennego. – Ale skoro mówisz, że to bzdury to mogę wszystkim rozpowiedzieć o nowo usłyszanej plotce.

Odwróciła się na pięcie i już miała odejść, gdy poczuła zaciśnięte palce na nadgarstku. Uśmiechnęła się triumfalnie i zwróciła twarz w stronę Nicka. Na jego twarzy malowały się zarówno gniew, jak i strach. Od razu było widać, że zależało mu na Lanfang, dlatego nie chciał dopuścić, by prawda wyszła na jaw. Aria spojrzała na niego wyczekująco, a ten puścił jej dłoń. Rozbrzmiał dzwonek na przerwę przez co zrobiło się zdecydowanie głośniej, a na korytarzach pojawili się uczniowie. Nichkhun spóźniając się na pierwszą lekcję nie miał bladego pojęcia o tym, co zastanie go w szkole. Na jego nieszczęście sprawy skomplikowały się jeszcze bardziej, a on stał między młotem a kowadłem.

– Czego chcesz? – wysyczał przez zęby, zaciskając pięści.

– Zaczniemy od tego, że od teraz jesteś moim chłopakiem – odpowiedziała z zadowoleniem, gładząc koniuszkiem palca zaczerwienione policzki Azjaty. Chciał się odsunąć, jednak przytrzymała twarz obiema dłońmi i stanowczo spojrzała w czarne tęczówki. – Nie możesz mnie odtrącać. A na dzisiejszym koncercie zadedykujesz mi jedną ze swoich piosenek. W ten sposób nikt nie dowie się o tajemnicy tej głupiej dziewuchy, rozumiesz?

Zmrużył oczy, niechętnie przytakując. Aria wyjrzała za jego plecy, dostrzegając cztery oszołomione pary oczu, które patrzyły wprost w ich stronę. Uśmiechnęła się w stronę Larissy i wtuliła się w ramiona chłopaka, szepcząc mu wprost do ucha:

– Teraz cię pocałuję i odejdziemy trzymając się za ręce.

– Jesteś suką – rzucił, gdy poczuł nacisk rozpalonych ust Arii. Nie odwzajemnił pocałunku, ani nie przymknął oczu. Po prostu stał i czekał, aż to się skończy. Bał się reakcji Larissy i tego, że niczego nie zdoła jej wyjaśnić. Pomyśli, że zabawił się jej kosztem i potraktuje jak kolejną osobę, jaka zadała jej ból. Zaufała mu, a teraz… teraz stanie się kimś, kogo znienawidzi. Nie chciał tego, ale nie miał wyboru. Jeśli nie zgodzi się na warunki Ariadny, Li będzie miała kłopoty. Tak samo, jak Daesung. W końcu to on pozwolił jej zostać w kraju i ukrywał ją przed matką.

Aria odsunęła się i z uśmiechem splotła palce z jego. Odwrócił się, by podążyć w jej stronę, gdy dostrzegł parę intensywnie patrzących błękitnych oczu. Przepełnionych żalem, niedowierzaniem i bólem. Patrzył przez chwilę na zawiedzioną twarz Larissy z bólem serca. Pragnął do niej podbiec, powiedzieć, że nie miał wyboru, ale nie mógł. Dostrzegł również oszołomione spojrzenie Jonghyuna, Taemina i Soonkyu. Wzrok przyjaciółki mówił „jesteś dupkiem” i tak też było. Przynajmniej w ich oczach. W końcu nie znali całej prawdy. Patrzył, jak Jjong obejmuje Lanfang i kieruje w przeciwną stronę. Dziewczyna rzuciwszy mu ostatnie spojrzenie, ruszyła za przyjaciółmi.

– Przynajmniej nie musimy mówić im o naszym związku wprost. To cudowne, nie sądzisz? – zagaiła zadowolona Lawson, patrząc na oddalających się nastolatków.

Xiah nic nie powiedział. Po prostu stał wypełniony poczuciem winy. Wciąż miał przed oczami twarz Angielki, która jeszcze wczoraj była szczęśliwa. Pomimo kłótni i strachu przed przyjazdem rodzicielki. Pogodzili się, a teraz nie miało to już żadnego znaczenia. Nie dla niej.

– Nigdy nie będziesz kimś, kogo pokocham – oznajmił, patrząc wprost w zaskoczone spojrzenie Arii. – Reprezentujesz wszystko, czego nienawidzę. Nie licz na to, że to się zmieni. To nie jest prawdziwy związek.

Lawson zaśmiała się, biorąc go pod ramię.

– Najważniejsze, że w końcu mam cię blisko siebie. Nic innego nie ma znaczenia.

Świat nagle zatrzymał się w miejscu. Wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Przed oczami wciąż tkwił jeden i ten sam obraz, który zadawał tak wielki ból. Rozrywał kruche serce na milion mikroskopijnych kawałeczków, raniąc przy tym dusze niczym ostrze sztyletu. Żadne słowa do niej nie dochodziły, choć wiedziała, że ktoś coś mówi. Po prostu szła przed siebie jak zaczarowana, nie zwracając na nic uwagi. Powtarzała w myślach „to niemożliwe”, a jednak. Nie przewidziała się. Nie śnił jej się jeden z koszmarów, które ostatnio dość często nawiedzały ją w krainie Morfeusza. Cierpiała. Kolejny raz przez własną naiwność i chęć posiada bliskiej osoby. Tak bardzo wierzyła, że tym razem będzie inaczej. Że Nichkhun nie okaże się kolejnym człowiekiem, któremu ślepo zaufała. Myliła się.

Pocałował ją, pomyślała, a do oczu napłynęły łzy. Zamrugała kilkakrotnie, nie pozwalając, by spłynęły po bladych policzkach. To by zdradziło jej uczucia. Powinna przyzwyczaić się do tego, że ludzie ranią. Przeżyła w życiu już tyle zawodów, że ten wcale nie powinien jej dziwić. A jednak.

– Co on do cholery wyprawia?! – krzyknęła oburzona Soonkyu, zwracając uwagę Li. Jako jedyna wiedziała, co wydarzyło się między nią, a Nickiem. – Tak powtarzał, że nie ufa tej żmii, że Key powinien uważać, a teraz co?! Musi nam to wyjaśnić…

– Niech się spotyka z kim chce – odparła obojętnie Larissa, choć jej serce krzyczało, że to nie prawda. – Teraz musimy zająć się Kibumem. Mu naprawdę zależało na Lawson.

– Tak, to prawda – przyznał Jonghyun ze smutkiem. – Dawno nie widziałem, by był taki szczęśliwy. A teraz wszystko to trafi szlag. Jakby tego było mało, zdradził go kumpel z zespołu! Cholerna dziewucha!

– Key będzie w klasie. Idziemy? – spytał Taemin, a wszyscy pokiwali twierdząco głową.

Sunny posłała Lanfang troskliwe spojrzenie, a ta się do niej uśmiechnęła. Chciała, by wszyscy myśleli, że jest w porządku, choć świat walił jej się na głowę. Ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Być może już nigdy więcej nie ujrzy Azjatyckich przyjaciół i jutro znów znajdzie się w Londynie. Po powrocie ze szkoły, Lisette już będzie czekała w mieszkaniu Daesunga. To tam rozstrzygną się jej dalsze losy. Tak samo jak Tylera.

Odrzuciła zmartwienia, wchodząc do klasy. W przedostatniej ławce pod ścianą ujrzała bruneta z twarzą schowaną w dłoniach. Wyminęła trójkę towarzyszy i skierowała się w jego stronę, siadając tuż obok. Doskonale pamiętała pierwszy dzień szkoły i reakcje Kima na jej widok. Chował się za książką, a ona specjalnie zwróciła uwagę klasy w ich stronę. Wtedy już znała Jjong. To on jako pierwszy powitał ją w szkole  ogromnym entuzjazmem i przyjaznym nastawieniem. To w tej szkole pierwszy raz w życiu poznała przyjaciół. Nie czuła się zupełnie samotna, choć nikomu nie zwierzała się ze swojego życia. Czuła się szczęśliwa, pomimo niektórych przykrych incydentów. To Seul stał się jej domem. Miejscem, w którym czuła się zauważalna i potrzebna.

Położyła dłoń na ramieniu chłopaka, a ten spojrzał na nią z zaszklonymi oczami. Na policzkach wciąż tkwiły ślady od łez. Uśmiechnęła się pocieszająco, gdy Key wtulił się do jej ciała. Zaskoczona odwzajemniła uścisk, spoglądając na Tae, Jjonga i Sunny, których poprosiła, by zostawili ich na chwilę samych.

– Przykro mi Key, że musisz czuć cierpienie. Naprawdę próbowałam ci uświadomić, że Lawson nie jest ciebie warta, ale nie słuchałeś – zaczęła, gdy w klasie pozostali tylko oni. – Wiedz jednak, że jestem z tobą. Naprawdę zależy mi na twoim szczęściu i wierzę, że w końcu odnajdziesz osobę, która odwzajemni twoje uczucie. Wtedy będziesz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, a ja…

– Przepraszam, Li – załkał chłopak, przymykając powieki. – Tak bardzo przepraszam, że w ciebie zwątpiłem. Miałaś rację, tak samo jak wszyscy. A ja tkwiłem w tym wszystkim i wierzyłem, że Aria jest ze mną szczera. A jej od początku chodziło, by zdobyć Nicka… Przeze mnie jej się to udało!

– Nic nie jest twoją winą, Key. Zostałeś oszukany, a Nichkhun to kretyn, który wbił ci nóż prosto w plecy.

I w moje serce, dodała w myślach.

– Powinnaś mnie nienawidzić, Li – Kibum uniósł się i patrzył na dziewczynę z wyraźną skruchą. – Nie powinnaś mnie pocieszać. Nie zasługuje na to. Powinnaś mnie nienawidzić… Zrobiłem coś naprawdę strasznego. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Przepraszam…

Larissa zszokowana patrzyła, jak chłopak wybiega z pomieszczenia. W głowie wciąż huczały jego słowa, których nie potrafiła zrozumieć. Dlaczego miałaby go znienawidzić? Za co ją przepraszał? Za Arię?

– A temu co się stało? – spytał na wdechu Jonghyun, stojąc w framudze drzwi. Za nim pojawili się równie zaskoczeni Taemin i Soonkyu.

– Nie mam bladego pojęcia. – Odpowiedziała Lanfang zgodnie z prawdą.

Powoli podeszła do przyjaciół, zastanawiając się nad słowami Kima. Coś było nie tak, a ona nie wiedziała wszystkiego. Tylko co z tym wszystkim miał wspólnego Key?

Z drżącymi dłońmi skręciła w bok, gdzie znajdował się dom Daesunga. Myśl, że za chwilę spotka Lisette wywoływała w niej panikę. Bała się tego, co się wydarzy. Matka z pewnością nie odpuści jej płazem. W końcu uciekła, o niczym jej nie informując. Chociaż jej i tak nie obchodziło nic, poza czubkiem własnego nosa.

Nagle ujrzała znajomą postać opartą o korę dużego drzewa. Nichkhun spuścił wzrok i schował dłonie do czarnych spodni. Wyglądał tak… bezradnie. Larissa postanowiła jednak bez słowa przejść obok. Gdyby nie fakt, że została zatrzymana w połowie drogi, z pewnością odniosłaby sukces.

– Wiesz co powiesz, gdy ją zobaczysz? – spytał Xiah, stojąc zaledwie kilka centymetrów od szatynki. – Spróbuj opanować swoje emocje. Wiem, że to u ciebie trudne, ale może dzięki temu…

– Daruj sobie.

Larissa wyminęła chłopaka, jednak i tym razem została zatrzymana. Czuła na nadgarstku ciepły uścisk Koreańczyka, a w jej oczach pojawiły się łzy. Nie odwróciła się, ale też nie odeszła. Cały czas zadawała sobie pytanie: „Dlaczego on?” i nie umiała na to odpowiedzieć. Może i nie chciała znać odpowiedzi.

– Nie chcę, byś wróciła do Londynu – wyznał Nichkhun, spuszczając głowę. – Boję się o ciebie.

– Jeśli stąd wyjadę będę szczęśliwa z jednego względu – Li uwolniła się z uścisku i zacisnęła pięści. – Już nigdy cię nie zobaczę. Być może zapomnę o tym, że znów zaufałam nieodpowiedniej osobie. Powodzenia z Arią. Oby wam się udało.

Odeszła, pozostawiając za sobą rozbitego Nichkhuna. Chłopak zagryzł dolną wargę, a z jego czarnych oczu spłynęły łzy. Czuł się tak, jakby ktoś właśnie odebrał mu szczęście. Drugą połówkę serca.

Czy to nie była miłość?

Czy to nie dlatego tak bardzo cierpiał?

Wziął głęboki oddech i spojrzał w stronę domu nauczyciela angielskiego. Dlaczego nie mógł po prostu wejść do środka i nie dopuścić do tego, by matka Lissy zabrała ją do Londynu? Czy ta kobieta miała prawo do dzieci, które nigdy tak naprawdę jej nie obchodziły? Zamieniła życie Li i Tylera w piekło, a teraz zjawiała się w Korei jak gdyby nigdy nic. A wszystko za sprawą Daesunga. Nick czuł, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Miał naprawdę złe przeczucia.

 ***

*oppa - w taki sposób zwraca się dziewczyna do starszego kolegi.