Rozdział 13:

Ariadna wypuściła z rąk banana, gdy Key przestał mówić. Zgodziła się na wspólny piknik w parku, ponieważ przyszedł pod jej dom i czekał, dopóki nie wyjdzie. Nie mogła dopuścić, by rodzice go zobaczyli, dlatego się przełamała. Nie przypuszczała jednak, że to wyjście okaże się strzałem w dziesiątkę i pozna największy sekret Larissy Lanfang. Kibum opowiedział jej o wszystkim, co podsłuchał i zobaczył. Część pocałunku Li i Nichkhuna mógł pominąć, choć miała teraz pewność, że jej plan się powiedzie. Angielka będzie jadła jej z ręki. Zrobi wszystko, by zachować tajemnice, a o to właśnie Lawson chodziło. Brunetka z ledwością powstrzymała się od klaśnięcia w dłonie, dlatego przytuliła zupełnie rozbitego chłopaka, by nie zauważył radości wymalowanej na jej twarzy. Uśmiechała się za jego plecami.

– Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – jęczał chłopak, a z jego czekoladowych oczu spływały łzy. – Dlaczego nas oszukiwała?

– Ponieważ nie zależy jej na nikim innym, prócz samej sobie – odparła bez ogródek Aria, tym razem patrząc chłopakowi prosto w oczy. Udało jej się zachować poważny wyraz twarzy, choć w środku śmiała się, nie dowierzając naiwności tego chłopaka. Patrzył na nią, wierząc w każde słowo. Wystarczyło, że coś mu powiedziała, a zaczynał wątpić w przyjaciółkę. Zdradził ją, wyjawiając tajemnicę, która mogła ją zniszczyć. Osiągnęła swój cel, ale żałowała, że poszło jej tak łatwo. Uwielbiała wyzwania, a Key nie stanowił dla niej żadnego. Musiała jak najszybciej go rzucić i zająć się chłopakiem, do którego chciała się zbliżyć od samego początku. Zależało jej na Nicku, nie na Kibumie.

Key westchnął. Słowa dziewczyny nie pomogły mu w najmniejszym stopniu. Czuł się zdecydowanie gorzej, a myśl, że Aria mogła mieć rację, ponownie łamała jego serce. Czy to możliwe, że Lissa wcale nie była taką sympatyczną, nieco impulsywną dziewczyną, którą polubił przy bliższym poznaniu? Nie robiła dobrego pierwszego wrażenia, ale to wszystko przez jej nieufność wobec ludzi. Przed ich niewielką paczką odrobinę się otworzyła. Nie mógł o tym zapomnieć. Ani o małym Tylerze, który posiadał tyle energii, że zamęczyłby nawet smoka. Naprawdę przywiązał się do tej dwójki i myśl, że żyjąca matka może ich zabrać z Korei, ani trochę mu się nie podobała. Chociaż był zły na Li za to, że mu nie zaufała, nie chciał, by wyjeżdżała. Skoro uciekła od rodzicielki, musiała mieć ku temu ważny powód. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał?

– Świat wiruje! – krzyczał Tyler, śmiejąc się wniebogłosy na jednej z karuzeli wesołego miasteczka. Była okrągła i miała kształt fioletowej babki. Kręciła się w bezpiecznej prędkości, dlatego nie było strachu przed zabraniem tutaj małego dziecka.

Larissa mocno trzymała brata za rękę, z ledwością powstrzymując się od zwymiotowania, a Nick śmiał się razem z ośmiolatkiem. Był szczęśliwy. Pocałunkiem zyskał całkowite zaufanie Angielki i mógł poznać, jaka jest naprawdę. Zabrał tutaj Li i Tylera, by odciągnąć dziewczynę od negatywnych myśli. Wiedział, że obawiała się przyjazdu matki. Sam martwił się o to, że ta nieodpowiedzialna kobieta mogła zabrać ich z powrotem do Londynu i już więcej się nie zobaczą. Nie mógł na to pozwolić, choć jego możliwości i tak na niewiele się zdawały. Prawo stanęłoby po stronie matki i nie pozwoliłoby niepełnoletnim emigrantom wałęsać się po ulicach Korei Południowej. Sam Daesung mógłby mieć kłopoty za przetrzymywanie dzieci, gdyby Lisette złożyłaby sprawę do sądu. To ona rozdawała tutaj karty. Od niej wszystko zależało.

Opuścił karuzelę, w ostatniej chwili podtrzymując Li przed upadkiem. Uśmiechnęła się, choć jej twarz była nienaturalnie blada. Najwyraźniej niezbyt służyły jej tego typu atrakcje, z kolei, gdy Tyler bawił się świetnie. Krzyczał coś o „Latającym statku” i wacie cukrowej, ciągnąć siostrę za rękawy biało-czarnej bluzy w paski.

– Może już starczy tych wszystkich atrakcji? –  spytała szatynka błagalnym tonem. Zupełnie zapomniała, że Xiah stoi tuż za nią i trzyma silne dłonie na jej plecach. Nagłe ciepło przeszyło ją od środka, a na policzkach pojawiły się purpurowe rumieńce. Lissa naprawdę nie cierpiała czuć się w tak niekomfortowy sposób, ale nie potrafiła tego zmienić. Ten chłopak wywoływał w niej uczucia, o których do tej pory nie zdawała sobie sprawy. Był pierwszą osobą, której zaufała i zgodziła się opowiedzieć o tym, co przeżyła mieszkając z Lisette. Jeszcze nigdy tak bardzo nie otworzyła się na żadnego człowieka, a teraz całkowicie wystawiła karty na stół. W dodatku przed chłopakiem, który jeszcze nie dawno tak bardzo działał jej na nerwach.

– To dopiero początek, siostrzyczko – odparł z pewnością ośmiolatek i znacząco spojrzał na Nicka. – Mój przyjaciel mi to obiecał.

– Obiecałem i słowa dotrzymam – zapewnił Nichkhun, uśmiechając się do chłopca. – Chodź, Li. Usiądziesz przy tym stoliku i odpoczniesz, a ja zajmę się tą małą bestią i spróbuję ujarzmić jej niesamowitą energię – zażartował i nim nastolatka zdążyła zaprotestować, posadził ją na krześle, pocałował w czoło i odszedł z dzieckiem pod rękę.

Larissa przez długą chwilę wpatrywała się w sylwetkę wokalisty Heartstrings, nim doszło do niej, co zrobił. Pocałował ją. Drugi raz. A ona znów straciła kontrolę nad umysłem i uczuciami, które aż się w niej gotowały. Nie wiedziała, czy dobrze zrobiła, przyjmując zaproszenie Nicka. Już i tak za bardzo się do siebie zbliżyli, a co dopiero będzie, gdy dalej pokierują się tym szlakiem. Co, jeśli jutro będzie musiała się spakować i wyjechać? Po Lisette właśnie tego się spodziewała. Pojawi się w progu i najpierw rzuci się na nią z pięściami i karze pakować wszystkie rzeczy. Albo pominie pierwszą czynność ze względu na obecność Daesunga i poczeka, aż dojadą na miejsce. Jeśli tej kobiecie chodziło o coś zupełnie innego - bała się o tym chociażby pomyśleć.

Nie wyobrażała sobie powrotu do Londynu. Powrotu do dawnego życia, gdy tu czuła się tak dobrze. Znalazła przyjaciół, poznawała nową kulturę i dokształcała znajomość języka. Posiadała nawet maszynę do szycia, która na razie stała w kącie, czekając na odpowiedni moment, by ruszyć do pracy. Była szczęśliwa, tak samo jak Tyler. Czy to szczęście miało się właśnie skończyć? Daesung chciał, by odeszli z jego życia i dlatego zadzwonił do Lisette?

Z półuśmiechem popatrzyła na machającego w jej stronę brata. Siedział na początku bujanej w powietrzu łódki, promieniując radością. Tuż obok Xiah unosił wysoko dłonie, krzycząc, że jest królem całego świata i z Tylerem zamierza walczyć ze złem, jak drużyna Power Rangersów. Był to naprawdę uroczy wygląd. Lanfang nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, z fascynacją przyglądając się siedemnastolatkowi. Wciąż dziwiło ją, że wokalista Heartstrings okazał się zupełnie kimś innym, niż z początku myślała. Brała go za zadufanego w sobie gwiazdora, podczas gdy był to zwyczajny nastolatek. Co prawda z przepięknym głosem i talentem do grania na gitarze, ale wciąż nastolatek. Od początku nie pałali do siebie sympatią i raczej nie było mowy o przyjaźni, aż tu nagle jeden dzień zmienił wszystko. A zaczęło się od pocałunku, którego nigdy by się nie spodziewała.

– Jesteś bardzo ładna – wzdrygnęła się na dźwięk męskiego głosu, rozlegającego się tuż nad jej uchem. Po chwili właściciel łamanej angielszczyzny przysiadł naprzeciwko, nie spuszczając z niej czekoladowych tęczówek. Miał długą, jasnobrązową grzywę, kwadratową twarz o karmelowej cerze i mały, szeroki nos. Średnie usta z raną po lewej stronie ukazywały rząd śnieżnobiałych, aczkolwiek nieco krzywych zębów. Azjata siedzący przy jej stoliku z urody był przeciętny. Nie wyglądał groźnie, ale też nie musiał tak wyglądać, by poczuła się w jego towarzystwie niepewnie. Miał w sobie coś, co kazało Larissie mieć się na baczności. – Powiedziałem, że jesteś ładna.

– Wiem – odparła obojętnie, nie skupiając wzroku na rozmówcy. Nie należała do osób, które chętnie gawędziły z obcymi i wcale nie zamierzała tego ukrywać. Tym bardziej, że w grę wchodziło towarzystwo mało atrakcyjnego chłopaka.

Westchnęła, dając tym samym znak, że nieznajomy mógłby sobie pójść. Ten jednak ani drgnął. Dalej patrzył na nią tymi wielkimi oczami, jakby przeszywając ją na wskroś. Uniósł się zupełnie nieoczekiwanie i zacisnął dłoń na nadgarstku dziewczyny, szarpiąc ją do góry.

– Chodź. Zmywamy się stąd.

– Po moim trupie! – wysyczała przez zęby, skutecznie wyrywając się z uścisku. Nie bała się tego chłopaka, choć wyglądał na jakieś dwa-trzy lata starszego od niej i miał umięśnione ciało. Po mroźnej zimie nie było na razie ani śladu i zbierało się na przyjście wiosny, dlatego niektórym odbijało i ubierali się jak na lato. Co prawda temperatura była względna, jednak sam wiatr ostrzegał przed przeziębieniami. Li, prócz swetra miała na sobie jeszcze ciepłą kamizelkę, a chłopak patrzący na nią morderczym wzrokiem założył obcisły, czarny podkoszulek i tego samego koloru skórzaną kurtkę. Była rozpięta, dzięki czemu nastolatka dostrzegła zarys umięśnionego brzucha.

– Powinienem zostawić metkę, która informowałaby, że to moja dziewczyna? – spytał żartobliwym tonem Nichkhun, podchodząc do szatynki. Wziął ją za rękę, ustawił Tylera za sobą i spojrzał na Koreańczyka uważnym spojrzeniem. – Kai, znajdź sobie kogoś innego na dzisiejszy wieczór. Ta dziewczyna jest ze mną.

Ku zdziwieniu Larissy, chłopak odszedł bez słowa. Jedynie zmierzył ją chłodnym spojrzeniem. Nieufnie patrzyła za odchodzącą sylwetką. Miała złe przeczucie i wcale jej się to nie podobało. Czuła się tak, jakby dostała ostrzeżenie.

– Nic ci nie jest?

Li przeniosła wzrok na zatroskaną minę Nichkhuna i pokręciła głową.

– Powiedział, że jestem ładna i się stąd zwijamy. Oznajmiłam, że po moim trupie… – wzruszyła ramionami, a brunet zrobił tak poważną minę, że poczuła się jak na bandyta.

– Musisz przestać wygadywać takie rzeczy, bo kiedyś będzie „po twoim trupie” – zacytował, marszcząc brwi. – Możesz choć raz pomyśleć, zanim coś powiesz?

– Nie jesteś moim chłopakiem, więc spadaj! – odparła szorstko, przechwytując ośmiolatka na swoją stronę. Dziwiło ją, że Tyler stał cicho, jednak nie miała czasu się nad tym zastanawiać. – Wracamy do domu.

– Zawsze boczysz się jak księżniczka, gdy ktoś cię skrytykuje! – krzyknął Nick, zatrzymując rodzeństwo. – A ja po prostu nie chcę, by coś ci się stało, rozumiesz?! Martwię się!

– Zupełnie niepotrzebnie. Jeden pocałunek do niczego cię nie zobowiązuje.

Xiah z niedowierzaniem patrzył za odchodzącą dziewczyną. Tyler coś krzyczał, a ta po prostu ciągnęła go za rękę. Zachowywała się jak gówniarz, który nie potrafił przyznać się do błędu. Dziewczyny z niewyparzonymi językami nie tylko nieźle wkurzały niebezpiecznych typów, ale również ich prowokowały. Czy to źle, że chciał chronić Larissę? Dlaczego musiała zniszczyć tak udany dzień swoimi humorami?

Nichkhun westchnął i ruszył za rodzeństwem. Nie zamierzał pozwolić, by sami wracali do domu. Nie po tym, jak Li zaczepił Kia. Doskonale znał tego chłopaka i wiedział, że tak szybko nie odpuszcza, gdy obierze sobie cel. Dlatego mało go obchodziło, co Lanfang miała do powiedzenia. Zamierzał odprowadzić ją i Tylera pod same drzwi i zaczekać, aż zniknie za ich progiem.